Robin Dunbar oszacował liczbę ludzi, z którymi pojedynczy człowiek może budować istotne więzi społeczne w tym samym czasie na maksymalnie 150 osób (dokładnie 148). Proza życia jednak sprawia, że wraz z wchodzeniem w dojrzałość ta liczba w sposób naturalny zmniejsza się. Tracą na znaczeniu pojawiające się na różnych etapach postaci, zostawione w szkolnych ławkach, uniwersyteckich aulach czy później widywane na kinderbalach i szkolnych zebraniach własnych już dzieci. Znikają, czasami sztucznie zastępowani „przyjaciółmi” z Facebook’a, budującymi relacyjność lajkowaniem czy przesyłaniem mniej lub bardziej nieistotnych zdjęć i filmików poprzez Whatsapp’a. Odchodzą realni, będący na wyciągnięcie dłoni, a jeżeli na ich miejsce pojawiają się nowi – to najczęściej tacy w zasięgu Wi-fi. Taka temporalna i technologiczna korekta liczby Dunbara sprawia, że życie wiodąc do nieskończoności, prowadzi niejako przy okazji do coraz większej samotności. Dlatego tak cenne są te relacje, które wypróbował czas, utwardziły wspólnie rozwiązane problemy czy które umiały zaadaptować się przez nieuchronnie występujące konflikty. Relacje posiadające certyfikat emocjonalnej długowieczności, który co prawda nie daje gwarancji „na zawsze” ale może czerpać siłę z tego, co wspólnie doświadczone.
O tym, jak dunbarowski szacunek liczbowy odzwierciedli się w rozpoczynającej się właśnie wspólnej podróży Ingi z przyjaciółkami przeczytacie na stronach 10-12 książki Miłość w czasach epidemii.
Photo by Jason Leung on Unsplash
